με τη σονάτα του Σεληνόφωτος

με τη σονάτα του Σεληνόφωτος προχωρούσα

αμέτρητη

στη λησμονιά

ένα άγγιγμα του νότου με παρέσυρε

και άλλαξα κατεύθυνση

κι έκτοτε προχωρώ

δεν ήταν εύκολος ο δρόμος

ούτε η αυγή

κάθε άγγιγμα ανήφορος

στα πλήκτρα του νότου

αναθυμιάσεις του απέραντου

ρωτούσα

πού

κι απαντούσανε τα μέσα μου

σαν να ήξεραν

αιώνες τώρα

κοιτώ ψηλά

και φως

άγνωστη λέξη

υπήρχε

ο νους το είπε

σ’άλλους καιρούς

οι νότες προχωράνε

κύμα το κύμα

έμπαινε έβγαινε

στην ταχύτητα των φώτων

μπροστά

ζούσα αλλού